Biorezonans, inaczej diagnostyka lub terapia metodą biorezonansu to niekonwencjonalna metoda mająca służyć wykrywaniu i leczeniu różnych problemów zdrowotnych, której wartość diagnostyczna jest niepotwierdzona, a skuteczność jest nie większa niż placebo. Starszą wersją tej techniki jest elektroakupunktura, czyli zmodyfikowana wersja akupunktury.

Terapia biorezonansowa została opracowana w 1977 roku i wprowadzona na rynek jako terapia MORA. Metoda ta bazuje na efekcie opisywanym przez Alberta Abramsa, który na początku XX wieku wprowadził na rynek zaprojektowane przez siebie urządzenia, mające służyć diagnozie i leczeniu chorób za pomocą wibracji. Ze względu na brak dowodów skuteczności metody nie jest ona uznawana przez medycynę naukową.

Opis działania urządzenia. Zazwyczaj elektrody połączone z aparaturą są zakładane na skórze pacjenta (lub – jak w przypadku aparatu BICOM – trzymane przez pacjenta). Według producenta urządzenia, poprzez elektrody emitowane jest zmienne pole elektromagnetyczne, mające leczyć pacjenta; komórki w organizmie są obiektami posiadającymi swoją naturalną częstotliwość rezonansową (bio-rezonansową), która zmienia się w zależności od aktualnego stanu pacjenta i może posłużyć do diagnozy. Diagnoza opierająca się na biorezonansie uznawana jest przez współczesną medycynę za bezpodstawną.

Praktykujący tę metodę twierdzą, że za jej pomocą możliwe jest leczenie. Odbywać się to ma poprzez stymulowanie zmian w biorezonansie komórek, co ma powodować odwrócenie zmian wywołanych przez chorobę. Urządzenie musi być w stanie izolować i wskazywać patogenne odpowiedzi pochodzące z sygnałów, otrzymywanych za pomocą elektrod. Przesyłanie zmodyfikowanych sygnałów za pomocą tych samych elektrod ma mieć funkcję leczniczą. Osoby leczące tą techniką utrzymują, że są w stanie diagnozować i leczyć za pomocą biorezonansu wiele chorób bez użycia leków. Podany sposób działania techniki jest podobny do ideologii tradycyjnej medycyny chińskiej, w szczególności akupunktury.