Ogrodoterapia – hortiterapia, ogrodolecznictwo, hortikuloterapia, terapia ogrodnicza to metoda terapii wykorzystująca ogrody w pracy z pacjentami, polega na wykonywaniu w ogrodzie pracy fizycznej związanej z utrzymaniem ogrodu. Terapia ta jest stosowana w przypadku rekonwalescencji po udarach, wypadkach i paraliżach. Pomimo braku uznania jako terapia terapeutyczna jest również stosowana u osób z zaburzeniami psychicznymi i niepełnosprawnością,

Terapia ta polega na urządzaniu ogrodów przez osoby po traumach (np. weterani wojenni w USA) lub osób niepełnosprawnych, które uczestniczą w uprawie i pielęgnowaniu roślin. Wpływa to pozytywnie na ich samopoczucie i proces rehabilitacji. Uczestnicząc w pracach ogrodowych i pozostając w kontakcie z przyrodą stają się pełnoprawnymi, współodpowiedzialnymi członkami wspólnoty opiekującej się ogrodem.

Ogrodoterapia ma wiele zalet:

znacząco łagodzi depresję i lęki, obniża wskaźnik masy ciała, a także zwiększa zadowolenie z życia, jakość życia i poczucie wspólnoty,
nadaje poczucie sprawczości i możliwości wpływu na przyrodę,
pobudza zmysły i procesy poznawcze,
wspomaga rozwój emocjonalno-społeczny,
poprawia koordynację wzrokowo-ruchową oraz sprawność manualną,
usprawnia komunikację i rozwój mowy,
wspiera w optymalnym wykorzystaniu potencjału rozwojowego,
wspiera dzieci w osiąganiu niezależności,
przeciwdziała pogłębianiu zaburzeń w rozwoju psychoruchowym osób z głębszą niepełnosprawnością ruchową.

W Polsce terapia ta nie jest oficjalnie uznaną przez ośrodki medyczne formą terapii i rehabilitacji, chociaż zajęcia ogrodnicze włączane są do programów ośrodków dysponujących zapleczem ogrodniczym, takich jak szkoły, przedszkola, domy opieki społecznej, szpitale psychiatryczne, ośrodki odwykowe, warsztaty terapii zajęciowej