Radiestezja to pseudonauka zajmująca się rzekomym promieniowaniem. Istotą radiestezji jest ich wykrywanie przez radiestetę przy użyciu przyrządów takich jak różdżka, wahadło, a nawet bez żadnych narzędzi[potrzebny przypis]. Wykorzystuje się ją do wykrywania tzw. żył wodnych, minerałów i wielu innych obiektów. Termin radiestezji wprowadził w latach 30. XX wieku francuski radiesteta ksiądz Alexis Bouly. Technika radiestezji jest również znana jako rabdomancja albo różdżkarstwo.

Zjawiska badane przez radiestezję bywają zaliczane do zjawisk paranormalnych. W zdecydowanej większości krajów zachodnich oraz w środowisku naukowym radiestezja uznawana jest za pseudonaukę, a rzetelnie prowadzone badania naukowe wykazują, że radiesteci nie są w stanie odszukiwać ukrytych obiektów ze skutecznością większą, niż wynikałoby z czystego przypadku. Są jednak nieliczne prace naukowe, w których twierdzenia radiestetów traktowane są całkiem poważnie.

Radiestezję zazwyczaj łączy się z poszukiwaniem ujęć wody i surowców naturalnych, łącznie z ciekami wodnymi występującymi w miejscu przeznaczonym do odpoczynku (np. pod sypialnią), jednakże wielu radiestetów pozwala sobie znacznie poszerzyć listę dziedzin, np. w medycynie (diagnozowanie osób + dobór leków), kuchni (dobór odpowiedniego pokarmu), archeologii (poszukiwanie starych monet, grobowców), znajdywaniu osób zaginionych i w kryminalistyce, a także wykorzystywania wahadełka w biznesie (dobór pracowników). W przypadku wahadełka nie jest konieczna praca w terenie; można pracować z mapą lub fotografią osoby/przedmiotu jako świadka. Tego typu badania, w środowisku radiestetów, noszą nazwę teleradiestezji.